Ο τόπος... Αυτός ο όμορφος, μοναδικός τόπος. Η πατρίδα. Η ομορφότερη πατρίδα του κόσμου. Στο χείλος του γκρεμού. Καραγκιόζηδες παντού. Απαίδευτοι. Και οι μεν και οι δε. Φως...πουθενά. Μόνον αιωρείσαι καθημερινά στην άκρη, ατενίζοντας το χάος. Έχει, μια ομορφιά το χάος. Φθάνει να μην την συνηθίσεις, κάτι που αναγκαστικά κάναμε όλοι.
Δεν κάνεις το βήμα.Δεν πέφτεις. Κάθεσαι στην γωνιά, εκεί και περιμένεις, κάποια φωνή, πίσω από την πλάτη σου, να σου φωνάξει; "Ε μην πέφτεις εγώ είμαι εδώ".
Σωτήρας όμως πουθενά....
Διαβάστε περισσότερα στο exofitsio
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου